4 سناریوی پیش روی امیر قلعه نویی

احتمالی که هست

هنوز فرضیه تغییر سرمربی آن‌هم در فاصله یک سال تا آغاز جام جهانی آمریکا، کانادا و مکزیک روی میز وجود دارد. هر از گاهی در خصوص اینکه با کادرفنی فعلی احتمال حضور ضعیف تیم ملی در جام جهانی مهم پیش‌رو وجود دارد، نگرانی‌هایی ابراز می‌شود و هر مرتبه هم سبک بازی سفیدپوشان بیشتر همه را نگران می‌کند! بله؛ تیم ملی صعود زودهنگام به جام‌جهانی را تجربه کرد، اما اگر قرار نبود از پس کره شمالی و قرقیزستان و امارات هم برآید که همان ابتدای راه روی نیمکت تغییرات لازم‌الاجرا بود. قلعه‌نویی خودش هم هنوز خطر جابه‌جایی را حس می‌کند و به همین دلیل دو بازی تشریفاتی پیش‌رو را اصلا شوخی نمی‌گیرد. کما اینکه در گذشته شاهد بودیم همین بازی‌های به ظاهر نه چندان مهم پیش از جام‌جهانی، چگونه سرنوشت سرمربیان تیم ملی را عوض کرده‌اند!

ساز ناکوک رختکن

قلعه‌نویی در عرصه باشگاهی، همواره به اقتدارش در رختکن شناخته می‌شد، اما به نظر چنین صلابتی در تیم ملی از دست رفته است. به دفعات شایعات زیادی در خصوص تصمیم‌گیری چند بازیکن باتجربه تیم برای نفرات دعوت شده و حتی انتخاب ترکیب به گوش رسیده و حتی دراگان اسکوچیچ هم اسم از نفراتی برد که تعیین و تکلیف می‌کردند. بدون تعارف هیچ‌کدام از دستیارهای امیر هم آن‌قدر رزومه پررنگی ندارند که بتوانند به او برای جمع کردن تیم کمک کنند و وقتی بازیکنان آرامی مثل احمد نوراللهی و این اواخر مهدی ترابی علیه سیاست‌های قلعه‌نویی موضع می‌گیرند و خانه‌نشینی را به حضور بیهوده ترجیح می‌دهند، باید متوجه شد اوضاع عادی نیست.

مشروعیت از دست رفته

در چنین شرایطی که بسیاری از مردم از سبک بازی تیم ملی و حتی نفرات آن رضایت ندارند و منتقدان هم ترس از گلباران شدن در ینگه دنیا را دارند، اصرار قلعه‌نویی به حضور در جام جهانی آن‌هم به هر شیوه‌ای می‌تواند نتیجه عکس داشته باشد. او نباید از یاد ببرد در جام جهانی ۲۰۰۶ هم درباره تیم به مراتب بهتر، همدل‌تر و حتی محبوب‌تر برانکو ایوانکوویچ برخی عقیده داشتند مرد کروات در حد چنین رقابتی نیست. اینکه برکناری او در آن برهه درست بود یا خیر مساله نیست؛ مهم این است که تیم ملی با برانکو به جام جهانی رفت و او با مشروعیتی که نزد بازیکنان و رسانه‌ها از دست داده بود، نتوانست نتایج خوبی کسب کند تا علاوه بر حذف، درگیری در اردو و روی نیمکت هم دیده شود.

قمار سنگین

نشستن روی نیمکت تیم‌های ملی در جام جهانی، احتمالا آرزوی مشترک همه سرمربیان جهان است. قلعه‌نویی هم از این موضوع مستثنی نیست و دوست دارد هدایت تیمی را که خودش به جام جهانی برده، در این رقابت‌ها هم به عهده داشته باشد. با این حال حضور به هر قیمتی، می‌تواند تبعات سنگینی داشته باشد. درست است که با ۴۸ تیمی شدن تورنمنت، شانس حضور در دور حذفی هم بیشتر می‌شود اما بازهم نباید رقبایی را که به نظر ناشناخته می‌آیند را هم دست‌کم گرفت. اگر ایران در شرایطی راهی جام جهانی شود که نتایج تلخ دوره گذشته یا حتی بدتر از آن رخ دهد، قلعه‌نویی دیگر نمی‌تواند پز هزار امتیاز کسب شده‌اش در لیگ برتر را بدهد یا از خاطرات سال ۲۰۰۷ که به ناحق در تیم ملی دادگاهی شد، سخن بگوید! او قمار سنگینی می‌کند که در صورت جواب ندادن باید نامش را در جمله مربیان ناکام قرار داد و بس.