فرش قرمز فوتبال ایران برای تاریخ مصرف گذشته ها
فوتبال ایران در کنار بی‌امکاناتی و نمایش نه چندان قانع‌کننده تیم‌هایش، خصایص دیگری هم دارد که آن را با سطح اول دنیا متفاوت می‌کند.
البته با چشم‌پوشی از نفراتی مثل رافائل سیلوا، محمدحسین مرادمند و امیرعلی صادقی که برای مدت‌های کوتاه و بلند قراردادشان فسخ شد، اما به فهرست اضافه شدند. سوال کلی اینجاست چند نفر از این فهرست عریض و طویل سرخابی، تبدیل به ستاره‌هایی شدند که قبلا بودند؟ به جز چند مورد انگشت‌شمار، اکثر این نفرات پس از بازگشت دستاوردی به جز افت و خراب کردن گذشته‌شان نداشته‌اند تا جایی که صدای طرفداران هم در آمده. مشابه این اتفاق را به ندرت در باشگاه‌های بزرگ فوتبال اروپایی شاهد هستیم. اینکه مثلا رئال مادرید تحت هیچ شرایطی حاضر نشده حتی کریستیانو رونالدو و سرخیو راموس اسطوره‌ای را حتی برای مدت کوتاهی دوباره به خدمت بگیرد یا لیونل مسی که می‌شد فرمولی برای بازگشتش به بارسلونا چید، اما خب قرار نیست هرکسی به هر دلیلی که رفت، دوباره بازگردد.
این دقیقا تفاوت ما با سطح اول دنیاست؛ باشگاه‌های بزرگ اینجا مثل خانواده‌ای که منتظر بازگشت فرزند دلبرشان به خانه پس از تکمیل کردن تحصیلات هستند، چشم به راه بازیکنان فوتبال هستند که بهترین دورانشان را در تیم‌های دیگر سپری کردند و قرار است دوباره پول میلیاردی به جیب بزنند و شهرتشان را در چشم طرفداران بینوا کنند. در چنین شرایطی، چگونه می‌توان امید داشت خروجی کار مثبت باشد؟
