درباره موضوع پرداخت حق پخش تلویزیونی از سوی صداوسیما اظهار کرد: در سال ۱۳۷۳، اتحادیه فوتبال ایران، یک اتحادیه واقعی بود. یعنی مدیرعامل‌های باشگاه‌ها دور هم جمع شده بودند و اتحادیه تشکیل داده بودند و مثل امروز نبود. آن زمان مدیران فوتبال دور هم جمع شدند و گفتند حق پخش بدهید اما صداوسیما گفت ما نمی‌دهیم. بعد در بازی استقلال و پاس، دوربین‌ها را از ورزشگاه بیرون کردند. سردار ملاحی، مدیرعامل سابق پاس تمام دوربین‌ها را بیرون کرد. در نهایت کار به جایی رسید که کم مانده بود بازی پخش نشود اما با اصراری که انجام شد دوربین‌ها دوباره به ورزشگاه آمدند تا فردای آن روز جلسه برگزار شود. جلسه برگزار شد و ۱۸۰ میلیون تومان بابت حق پخش پرداخت شد.
وی در ادامه گفت: بعد از آن سال‌ها اتحادیه واقعی فوتبال وجود نداشت و یک دورهمی بود که عده‌ای اساسنامه آن را طوری نوشته بودند که خودشان تا ابد همه کاره فوتبال باشند. با همان دست فرمان اتحادیه را نابود کردند. بعد از آن دیگر کسی به دنبال حق پخش نرفت و اگر دوستانه هم کسی از حق پخش صحبت می‌کرد می‌گفتند که صداوسیما یک نهاد حاکمیتی است و حق پخش پرداخت نمی‌کند. بعدها به اجبار AFC و فیفا که می‌خواستند فوتبال ایران تعلیق کنند، در زمان ریاست جمهوری احمدی‌نژاد، ۴ میلیارد به صداوسیما دادند و آن‌ها هم این پول را به فدراسیون فوتبال دادند. بعد از آن قراردادی ۲۳ میلیاردی بسته شد اما وقتی آقای ضرغامی رفت، آقای سرافراز آمد و گفت من این قرارداد را قبول ندارم و یک ریال هم نمی‌دهم. در ادامه هم مشکل سوء مدیریت صداوسیما باعث شد که به جای ۲ هزار نیرو، ۵۲ هزار نیرو داشته باشد و تامین هزینه و حقوق و دستمزد این نیروها گردن فوتبال افتاد. از آن به بعد هم هر کسی رئیس فدراسیون شد از ترس اینکه صداوسیما او را نزند به دنبال حق پخش نرفت. اگر هم رفت جدی و فداکارانه تا انتهای ماجرا نرفت.
دروگر در ادامه مدعی شد: زمانی که رئیس سازمان اقتصادی فدراسیون فوتبال بودم دو قرارداد مجزا برای حق پخش منعقد کردم. یعنی یک قرارداد با یک پلتفرم اینترنتی بستیم و به دنبال این بودیم که حق پخش را وصول کنیم. البته به همراه این پلتفرم به دادگاه شعبه ۱۰۵۸ رفتیم و بعد کارشناس رای به سود ما و فوتبال داد. صداوسیما اعتراض کرد و باز هم کارشناس سه نفره به فوتبال حق داد. در نهایت قاضی پرونده مرا صدا کرد و گفت که این رای به سود شماست اما ملاحظاتی وجود دارد. او خواهش کرد و گفت که از آقای سجادی وزیر وقت ورزش بخواهیم با آقای علی‌عسگری رئیس وقت صداوسیما صحبت کنند و مشکل حل شود. قاضی گفت چون از جاهایی به ما فشار می‌آورند، من ۱۰ سال دیگر هم نمی‌توانم این رای را امضا کنم.
او ادامه داد: آقای علی‌عسگری الان مدیر هلدینگی است که سهامدار یکی از باشگاه‌ها شده و می‌گوید باید حق پخش پرداخت شود. سردار شهریاری زمانی که در باشگاه صبا بود همیشه مصاحبه می‌کرد که باید حق پخش پرداخت شود. اما او وقتی در صداوسیما مدیر مالی اداری بود با ما جلسه گذاشت و در نهایت نتیجه این شد که ما پخش فضای مجازی را بفروشیم و ۳۰ درصد به صداوسیما بدهیم و ۷۰ درصد هم سهم فوتبال باشد. آقای علی‌عسگری هم موافق بود اما گفتند انحصار پخش باید برای صداوسیما باشد.
وی در ادامه در پاسخ به این سوال که فدراسیون فوتبال برای وصول حق پخش تلویزیونی الان باید چه کاری انجام بدهد هم گفت: باید یک اتحادیه قانونی برای باشگاه‌ها تشکیل شود و این اتحادیه به دنبال حق پخش باشد. این اتحادیه باید واقعی باشد و صوری نباشد. در سایه قدرت می‌شود این کار را کرد چون صداوسیما از زور و قدرت خود استفاده می‌کند. آقای اینفانتیو به ایران آمد و از آقای روحانی رئیس جمهور وقت و سلطانی‌فر وزیر ورزش وقت امضا گرفت و گفت به خاطر این تعهد فوتبال ایران را تعلیق نمی‌کنم. رئیس فیفا قول حل سه مشکل را گرفت، اول ورود زنان به ورزشگاه و بعد استقلال فدراسیون فوتبال و بعد هم حل مشکل حق پخش تلویزیونی بود. بعد آقای اینفانتیو به ورزشگاه آمد و در بازی پرسپولیس و کاشیما حضور زنان در ورزشگاه را دید اما متاسفانه با آمدن کرونا مشکل ایجاد شد.