پرسپولیس در حالی وارد بازی با مس سونگون شد که ملی‌پوشانش را در اختیار نداشت. الکسیس گوندوز، گئورگی گولسیانی و اوستون اورونوف بازیکنان خارجی سرخ‌پوشان در اردوی تیم‌های ملی خود حضور داشتند و محمدحسین کنعانی‌زادگان و میلاد محمدی هم به دلیل مسابقات تیم ملی ایران نتوانستند در این دیدار حضور داشته باشند. پرسپولیس امکان عقب انداختن این مسابقه را داشت، اما گاریدو تصمیم گرفت با وجود همه این غایب‌ها به میدان برود و همین مساله، فرصت خوبی برای حضور جوانان در زمین به وجود آورد.
قرمزها از امیررضا رفیعی، دروازه‌بان ذخیره و جوان‌شان در چارچوب دروازه استفاده کردند که موفق به ثبت کلین‌شیت شد. فرشاد فرجی و مرتضی پورعلی‌گنجی در قلب خط دفاعی به میدان رفتند و وحید امیری هم به سمت چپ خط دفاعی برگشت. در سمت راست اما فرصت دیگری برای سهیل صحرایی جوان فراهم شد تا از ابتدا به میدان برود؛ مدافع جوانی که نخستین بار در میانه دیدار با السد قطر به عنوان جانشین فرجی مصدوم به زمین آمد و با عملکرد خوبش جلب‌توجه کرد. صحرایی در این بازی هم بد نبود و حتی در یک صحنه می‌توانست گلزنی کند، اما به نظر می‌رسد جسارت و اعتماد به نفس کافی را نداشت. در میانه میدان شاهد استفاده از زوج سعید مهری و محمد خدابنده‌لو جوان بودیم که او هم عملکرد بدی نداشت. امید عالیشاه و سعید صادقی در کناره‌ها و علی علیپور و لوکاس ژوآئو هم در خط حمله به میدان رفتند. در میانه‌های نیمه دوم هم یعقوب براجعه، دیگر بازیکن جوان پرسپولیس برای این تیم به میدان آمد که با ارسال پاس گل سوم برای ریگی به بهترین شکل ممکن اعلام وجود کرد.
به‌طور کلی همین که به جوانان بازی داده شود، اتفاق بسیار خوبی است. الان شما می‌توانید همین اثرگذاری مختصر و امیدوارکننده امثال صحرایی و براجعه را با کیفیت پایین یکی مثل سعید صادقی مقایسه کنید؛ وینگر ۳۰ ساله‌ای که در دو فصل گذشته کاملا در این تیم محو بوده و حتی در همین مسابقه هم نمایش ضعیفی داشت. خب اگر قرار است امثال صادقی بازی کنند و اتفاقی هم برای تیم رخ ندهد، چرا نباید همین فرصت در اختیار جوانان قرار بگیرد؟ حداقلش این است که آنها کسب تجربه می‌کنند و اگر فقط دو نفرشان هم پتانسیل داشته باشند، شاید به ستاره‌های کارگشای تیم در فصول آینده تبدیل شوند.