این پایگاه اینترنتی در ادامه گزارش ادعایی اش آورد، چرخش روسیه به سمت ایران بخشی از یک استراتژی گسترده تر برای تقویت روابط با کشورهای خارج از حوزه نفوذ غرب است. مسکو که هدف تحریم های گسترده ای قرار دارد، خود را در موقعیتی مشابه با تهران می‌بیند. این سرنوشت مشترک، دو کشور را نزدیکتر کرده ، به‌ویژه زمانی که تماس‌های روسیه با غرب به طور فزاینده‌ای قطع می‌شود، به استثنای چند حوزه چون فروش گاز و مبادله زندانیان.
با کاهش نقش کرملین در صحنه جهانی، روسیه نگاه خود را به سمت شرق معطوف کرده و به دنبال تقویت اتحاد با کشورهایی مانند چین و ایران است. برای مسکو، تهران یک متحد حیاتی است که می تواند به مهار تهدید قدرت های منطقه مانند ترکیه کمک کرده و حمایت های مورد نیاز در حوزه های مختلف نظامی و استراتژیک را ارائه دهد.
پیامدهای خروج روسیه از پوسته بی طرفی
به ادعای اوراسیا ریویو، همکاری های نظامی و پهپادی میان ایران و روسیه به یک راه نفسی برای مسکو تبدیل شده و همزمان موجب شده تا شکاف تکنولوژیکی که ارتش روسیه را آزار می دهد، کاهش یابد. ایران علاوه بر پهپادها، این توان را دارد تا موشک های بالستیک خود را نیز در اختیار روسیه قرار دهد. همکاری نظامی رو به رشد بدون نیازهای متقابل نیست. تهران برای توسعه سیستم های هوانوردی و پدافند هوایی اش به دنبال کمک روسیه است. در همین راستا تهران به دنبال حداقل دو اسکادران از جنگنده‌های چند منظوره سوخو-35، بالگردهای تهاجمی Mi-28N و هواپیماهای آموزشی رزمی Yak-130 است. گزارش ها نشان می دهد که برخی از Yak-130 در حال حاضر تحویل داده شده اند و سوخو 35 ممکن است تا پایان سال در راه باشد. با این حال، تحویل بالگردهای Mi-28N همچنان نامشخص است، زیرا نیازهای نظامی خود روسیه اولویت دارد.
در ادامه این گزارش ادعایی آمده است که ایران همچنین بر دستیابی به رادارهای مدرن و سامانه های پدافند هوایی متمرکز شده در حالی که تحویل راداری در حال انجام است، ارسال سامانه‌های پدافند هوایی به همان دلایلی که بر تحویل بالگردها تأثیر می‌گذارد، به تأخیر افتاده‌اند.
با این حال، همکاری های لجستیکی در قیاس با پیامدهای ژئوپلیتیک اقدامات روسیه ثانویه هستند. مسکو با کنار گذاشتن بی‌طرفی سنتی خود در تنش میان ایران و اسرائیل و موافقت با انتقال تسلیحات پیشرفته به تهران، سیاست خارجی اش را به شکل قابل توجهی تغییر داده است.
به ادعای اوراسیا ریویو، تصمیم روسیه برای جانبداری از تهران نشان دهنده گسست از سیاست قبلی این کشور مبتنی بر خویشتن‌داری در انتقال فناوری پیشرفته به ایران است. در دو دهه گذشته، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، روابط خود در خاورمیانه را با دقت متعادل کرده و در مناقشه ایران و اسرائیل تلاش داشته تا بی طرف بماند. این رویکرد محتاطانه اکنون با موضع قاطع تری جایگزین شده و مسکو به یک از حامیان نظامی تهران تبدیل شده است.
مقیاس تدارکات تسلیحاتی به واسطه جنگ روسیه در اوکراین فعلا محدود است. با این حال، اگر تنش ها در جبهه اوکراین کاهش یابد، مسکو می‌تواند با افزایش توانایی‌های نظامی ایران، به طور بالقوه توازن قوا در خاورمیانه را تغییر دهد.
همکاری نظامی رو به رشد روسیه با ایران فراتر از روابط دولت با دولت است. بر اساس ادعای اوراسیا ریویو مسکو مدت‌هاست که تسلیحات خود را در اختیار گروه های مقاومت چون حزب الله و حماس قرار داده است. گزارش‌های اخیر حاکی از آن است که رویکرد اعتراضی عربستان موجب شده تا مسکو ارسال سلاح به انصار الله را متوقف کند.
حمایت های روسیه از محور مقاومت نشان از آن دارد که روسیه از پوسته بی طرفی فعال خارج شده و به کنش گری جدی در معادلات خاورمیانه تبدیل شده است. به ادعای اوراسیا ریویو، حمایت مسکو از تهران موجب شده تا روسیه به یکی از بازیگران فعال در تنش های حاکم بر خاورمیانه تبدیل شود؛ گزاره ای که هراس ایالات متحده و اسرائیل را به دنبال داشته است.
اوراسیا ریویو مدعی است، از آنجایی که روسیه حمایت نظامی خود از تهران را گسترش داده، پیامدهای بالقوه چنین همکاری برای منطقه عمیق است. اگر مسکو سیستم‌های دفاع هوایی مدرن و همچنین جت‌های پیشرفته را در اختیار ایران قرار دهد، حمله (ادعایی) احتمالی به تأسیسات ایران می‌تواند برای اسرائیل و متحدانش بسیار چالش‌برانگیزتر شود.
تغییر تغییر توازن قوا سوالات متعددی را در مورد آینده خاورمیانه مطرح می کند. به ادعای اوراسیا ریویو اگر رویارویی با ایران اجتناب ناپذیر است، برخی تحلیلگران استدلال می کنند که بهتر است پیش از تجهیز کامل تهران به فناوری نظامی روسیه، زمینه برای کاهش تنش ها هموار شود.
به ادعای گروهی دیگر هر گامی که روسیه برای همکاری نزدیکتر با ایران برمی دارد، خطر تنش بیشتر را افزایش می دهد. در چنین محیط بی ثبات،تعامل تهران و مسکو قماری پرهزینه است که به ادعای ناظران برای امنیت جهانی پیامدهایی جدی دارد. اینکه آیا همسویی ژئوپلیتیکی جدید موقعیت روسیه را تقویت خواهد کرد یا به انزوای بیشتر منجر خواهد شد، باید دید، اما یک چیز واضح است: در همکاری نزدیک تهران و کرملین، آغاز فصل جدیدی در روابط بین‌الملل است.