آقای گزارشگر شما مخاطب را آزار می دهید

می‌دانیم مسائل و مشکلات ورزش ایران آن‌قدر زیاد است که شاید حرف زدن از کاستی‌های گزارشگران کمی عجیب و فانتزی به نظر برسد، اما این داستان برای مخاطبان جدی‌تر تلویزیون، به‌شدت مهم و دردناک است. هنوز از مسابقات المپیک و روایت‌گری ناشیانه برخی مجریان و کارشناسان تلویزیون رها نشده‌ایم که با آغاز لیگ برتر فوتبال، گزارشگران این حوزه سوهان به روح و اعصاب مردم می‌کشند.

افراط و تفریط در المپیک

شاید یکی از بدخیم‌ترین مصداق‌های آنچه در این مطلب به آن می‌پردازیم، عملکرد گزارشگران تکواندوی تلویزیون در المپیک بوده باشد. در این مدت دو تا گزارشگر داشتیم که یکی در شبکه سه و دیگری در شبکه ورزش، مسابقات نمایندگان ایران را به صورت زنده پوشش می‌دادند؛ دو نفر دقیقا در نقطه مقابل هم. این سو بیژن خراسانی حال و حوصله خودش را هم نداشت و حتی حیاتی‌ترین لحظات از مهم‌ترین مسابقات ورزشکاران کشورمان را هم طوری گزارش می‌کرد که انگار اتفاقی خیلی ساده و معمولی در حال وقوع است.

او حتی یک بار بعد از به تساوی کشیده شدن رقابت دو ورزشکار در پایان دو راند، حکم به صعود نماینده ایران به فینال داد و با تماشاگران خداحافظی کرد، غافل از اینکه راند سومی هم در کار است! آن طرف اما چهره‌ای نسبتا جدید به اسم رسول مهربانی، از آن سوی بام افتاده بود. گزارشگر شبکه ورزش با داد و فریادهای عجیب و غریب و تزریق هیجان کاذب به رقابت، سعی می‌کرد شهرتی برای خودش دست و پا کند و احتمالا ویدئوهایش وایرال شود. این اتفاق هم افتاد و حتی او بین برخی مخاطبان به محبوبیت دست یافت که بالاخره سلیقه آنها هم کاملا محترم است، اما خیلی از مردم هم از این مدل گزارش رنج کشیدند و شاید خیلی خوشحال نبودند از اینکه گزارشگر مثلا در واکنش به اعتراض مربیان رقیب ایران بگوید: «الهی کارت‌شان بسوزد. آخ سوخت، سوخت!» این افراط و تفریط، هواداران ورزش را سردرگم کرده بود و آنها نمی‌دانستند تصاویر را از کدام شبکه ببینند که هم هیجان رقابت حفظ شود و هم خواب‌شان نبرد!