اما بیایید نگاهی کوتاه به ماجرای استعفای ظریف از معاونت راهبردی رئیس جمهور بیندازیم؛ همه چیز به دوران انتخابات بر می گردد.
از نخستین روزهایی که ظریف به کمپین انتخاباتی پزشکیان پیوست، او با حملاتی از درون جبهه مواجه شد.
البته ظریف تنها نبود؛ همزمان آذری جهرمی با حملات سنگین این جریانات مواجه شد؛ کار به جایی کشیده شد که یک بار او و یک بار جهرمی ستاد را ترک کردند.
این جریانات مهاجم چه کسانی بودند؟ بخشی مهم اما غیرفعال در ستاد و افرادی که نگران قدرت گرفتن ظریف و جهرمی بودند.
اکنون اما برخی در شبکه های اجتماعی می گویند عارف و قائم پناه معاون اجرایی عامل حذف ظریف هستند.
بنابراساس این روایت ها، عارف و قائم پناه ابتدا جهرمی را وتو کردند و نگذاشتند علی رغم موافقت اولیه پزشکیان، در دولت معاون اجرایی شود.
طبق همین روایت، عارف و قائم پناه جدا از وتوی وزرای پیشنهادی متخصص، کابینه ای را چیدند که با مخالفت تمام عیار او و افکار عمومی روبرو شد.
نکته اما این است که به نظر می رسد جریان مخالف در حال جا انداختن این روایت هستند که استعفای ظریف به دلیل تابعیت فرزندانش و مخالفت نهادهای نظارتی است.
این ادعا اما کاملا از سوی ظریف رد شده است. او گفته است: «برغم تولد فرزندانم حدود ۴۰ سال قبل و در دوران تحصیل (و نه مأموریت) در آمریکا و قوانین خاک محور آمریکا برای تابعیت قهری، به لطف خدا بنده، همسر و فرزندانم ساکن ایران عزیز هستیم و یک متر مسکن در خارج از ایران در تملک و یا حتی اجاره خود نداریم. خودم هم تحت دو تحریم آمریکا (ذیل تحریم رهبری) و یک تحریم کانادا قرار دارم و خود و همسرم حتی امکان سفر توریستی به ایالات متحده، کانادا و برخی کشور‌های دیگر را نداریم.»
حال، جناب عارف و قائم پناه می بایست در مقابل این روایت ها، پاسخ دهند، چراکه شعار اصلی دولت، صداقت و شفافیت بوده است.