الهلال در جریان مسابقه با گل دقیقه ۷ الکساندر میتروویچ جلو افتاد و برنده به رختکن رفت. در نخستین دقایق نیمه دوم هم دیوید اوسپینا از النصر اخراج شد تا دنیا به کام آبی‌ها باشد. با این حال در دقایق پایانی، بازی زیر و رو شد. از دقیقه ۸۷ کلکسیونی از اتفاقات منفی علیه الهلال رخ داد؛ ابتدا اخراج علی البلیهی، سپس به ثمر رسیدن گل مساوی توسط آیمن احمد و در ادامه اخراج کالیدو کولیبالی و ۹ نفره شدن الهلال! به این ترتیب تیمی که در جریان زمان‌های معمول بازی در آستانه کسب یک پیروزی آسان بود، ظرف چند دقیقه همه‌چیزش را از دست داد و با ۹ بازیکن به وقتهای اضافی رفت؛ جایی که باید جان می‌کند تا کار را به ضربات پنالتی بکشاند.
این مهم اتفاق افتاد و البته که النصر بعضی موقعیت‌های بسیار عجیب را برای گلزنی از دست داد. شگفت‌انگیزتر آنکه الهلال نخستین ضربه پنالتی بازی را هم هدر داد، اما در شبی که فوتبال شوخی‌اش گرفته بود، در نهایت شاگردان آبی‌پوش ژرژ ژسوس جام قهرمانی را بالای سر بردند.
این مسابقه اما یک حاشیه ویژه هم داشت که به جرات می‌توان گفت از متن فراتر رفت و بسیار دیده شد. موضوع به سیل اشک‌های کریس رونالدو، ستاره النصر برمی‌گردد. سوپراستار پرتغالی که هنگام نواخته شدن ضربات پنالتی هم استرس زیادی داشت، بعد از پایان بازی به‌شدت گریه می‌کرد؛ طوری که حتی وساطت هم‌تیمی‌هایش هم شرایط را تغییر نداد. برنده ۵ توپ طلای فوتبال جهان و یکی از برترین بازیکنان تاریخ، در حوالی ۴۰ سالگی به خاطر از دست رفتن جام پادشاهی عربستان این‌طور زار می‌زند.
این اگر نشان از «تعهد» و اشتیاق لایتناهی برای کسب موفقیت‌های بیشتر نیست، پس چیست؟ یکی از مهم‌ترین رازهای «رونالدو» شدن همین است؛ همین که در یک نقطه متوقف نشوی و به هر مسابقه طوری نگاه کنی که انگار نخستین و مهم‌ترین بازی عمرت است. در غیر این صورت، هرگز چنین تداومی نمی‌توانست وجود داشته باشد. برای کریس فرقی نمی‌کند پیراهن یونایتد و یوونتوس اروپایی بر تنش باشد یا پیراهن النصری که در خود آسیا هم هنوز سابقه قهرمانی ندارد؛ او هر کجا باشد «صد» خودش را می‌گذارد. کاش فوتبالیست‌های ما هم ببینند و بیاموزند…