دستان خالی
از آغاز اردیبهشت ماه سال جاری تا امروز که هجدهمین روز آن است، ۱۴ مسابقه فوتبال خارجی و ۴ بازی داخلی از شبکه سه سیما به صورت مستقیم پخش شده است. نکته کجاست؟ اینکه گویا دست مدیران شبکه آن‌قدر خالی است که توانایی بستن یک کنداکتور جذاب را ندارند و به همین خاطر به پخش فوتبال‌های بین‌المللی روی می‌آورند. الان وقت مطرح کردن این سوال است که نقش شبکه تخصصی ورزش که بیش از یک دهه از افتتاح آن می‌گذرد چیست؟ اگر قرار است که بازی نه چندان مهم وستهام و لیورپول از کانال سوم پخش شود و بلافاصله پس از آن هم بازی کم اهمیت‌تر منچستریونایتد و برنلی روی آنتن برود، خب شبکه ورزش چه چیزی نمایش دهد؟ دقیقا از زمانی که شبکه سه با این دو مسابقه جدول خود را به مدت حداقل ۴ ساعت و نیم پر کرد، شبکه ورزش ۱۴ مرتبه تیزر، آرم استیشن و اعلام برنامه پخش کرد تا ساعت ۱۷ بشود و بازی لایپزیش و دورتموند روی آنتن زنده برود! به یاد داشته باشید که زمانی آن‌قدر محتوای جذاب و پرطرفدار از شبکه سه سیما پخش می‌شد که امکان پخش خیلی از بازی‌های مهم فوتبال دنیا از آن وجود نداشت، اما حالا مدیران به نبرد آخر شب پورتو و اسپورتینگ (درحالی که در جریان هستند حتی امکان بازی کردن مهدی طارمی خیلی کم است) هم رحم نمی‌کنند. تازه این جدا از برنامه‌های ترکیبی ورزشی نظیر ستاره‌ساز، همه‌فن‌حریف، فوتبال برتر و… است که بخش مهمی از کنداکتور شبکه را اشغال می‌کنند.
قرار بود با گسترش شبکه ورزش، شبکه سه دیگر نقش مهمی در پوشش رویدادهای ورزشی نداشته باشد، اما در عمل هنوز بازی‌های پرطرفدار که هیچ، حتی آنهایی که از درجه اهمیت کمتری برخوردار هستند نیز از این بستر برای مردم نمایش داده می‌شود. شاید یکی از دلایل پخش مسابقات ورزشی پرتعداد از شبکه سه، تعرفه متفاوت تبلیغات آن با شبکه ورزش باشد. به هرحال وقتی یک مسابقه مثل دربی لندن درحال پخش از تلویزیون است، از راه تبلیغات سود خوبی به جیب سازمان می‌رسد و خب قیمت اسپانسری شبکه سه با ورزش قابل مقایسه نیست. با این روش می‌توان درآمد بیشتری کسب کرد و اصلا هم مهم نیست که در حین پخش زنده یک مسابقه فوتبال، کانالی که به صورت تخصصی برای این کار سازمان‌دهی شده درحال نشان دادن یک مستند تکراری تاریخ مصرف گذشته از صعود به قله اورست باشد! راستی تا فراموش نکردیم، حیف است که به حرکت جدید سازمان آگهی‌های سازمان صداوسیما که تقریبا همه ایران مشغول شوخی کردن با آن هستند، اشاره نکنیم.
این روزها اگر مشغول تماشای فوتبال از شبکه سه باشید، حتما متوجه شدید که تبلیغات متنوعی از طریق یک تکنولوژی قدیمی انجام می‌شود و شما لوگوی مدنظر صداوسیما را با یک کیفیت نازل درست در دایره وسط زمین مشاهده می‌کنید. درحالی که از چند سال قبل کشورهای اروپایی از طریق فناوری Digital Replacement Technology نحوه اسپانسرینگ را هدفمند کردند تا به‌طور مثال تبلیغات محیطی داخل استادیوم به فراخور هر کشور متفاوت باشد، در ایران هزینه‌ای برای این موضوع انجام نمی‌شود و دوستان در دل مسابقاتی که مطمئن نیستیم حتی حق پخش آنها خریداری شده باشد، برای خودشان تبلیغ می‌کنند تا بدون هزینه، از یک اثر ورزشی حداکثر استفاده را ببرند. بله؛ این‌گونه است که ما این روزها پرمیر لیگ می‌بینیم، با طعم برنج ایرانی که ناگهان لوگوی آن وسط زمین چمن ورزشگاه لندن سبز می‌شود!